Ατρησία παρθενικού υμένα

Ο παρθενικός υμένα είναι μια λεπτή μεμβράνη που εκτείνεται στην εξωτερική επιφάνεια του κόλπου. Έχει σχήμα δαχτυλιδιού και φυσιολογικά διαθέτει ένα μικρό άνοιγμα στο κέντρο του, επιτρέποντας την πρόσβαση στον κόλπο. Περίπου 1 στα 2000 κορίτσια γεννιούνται με μία πάθηση που ονομάζεται ατρησία παρθενικού υμένα. Σε αυτά τα κορίτσια ο παρθενικός υμένας δεν διαθέτει άνοιγμα προς τον κόλπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η έξοδος υγρών στα νεογνά και τα βρέφη και η έξοδος του αίματος της περιόδου στα κορίτσια εφηβικής ηλικίας. Αν και η ατρησία παρθενικού υμένα είναι μια σπάνια κατάσταση, αποτελεί τη συχνότερη ανωμαλία διάπλασης του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Ο άρρηκτος παρθενικός υμένας υπάρχει από τη γέννηση. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα κορίτσια που πάσχουν δεν το γνωρίζουν, πάρα μόνο όταν μπαίνουν στην εφηβεία και αρχίζουν να βιώνουν συμπτώματα από την έναρξη της εμμήνου ρύσης (περιόδου).

Οι ενοχλήσεις, λοιπόν, εμφανίζονται όταν ξεκινήσει η περίοδος στα κορίτσια.  Οφείλονται στη συσσώρευση αίματος στο εσωτερικό του κόλπου και στη διαρροή του στο εσωτερικό της μήτρας και των ωοθηκών.

Τα συμπτώματα της ατρησίας του παρθενικού υμένα περιλαμβάνουν:

• Απουσία εμμήνου ρύσης σε κορίτσια που παρουσιάζουν δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου όπως ανάπτυξη του στήθους και ηβικό τρίχωμα.
• Πυελικό ή κοιλιακό πόνο και πρήξιμο που διαρκεί αρκετές μέρες και εμφανίζεται κυκλικά κάθε μήνα
• Ψηλαφητή και επώδυνη μάζα στην κοιλιά
• Πόνο στην πλάτη
• Πόνο κατά την ούρηση ή απουσία ούρησης. Αυτό συμβαίνει όταν η συλλογή αίματος εντός της πυέλου ασκεί πίεση στην ουρήθρα.
• Δυσκοιλιότητα

Πως δημιουργείται η ατρησία;

Δεν έχει βρεθεί τι ακριβώς ευθύνεται για την ατρησία του παρθενικού υμένα. Μεγαλύτερη προδιάθεση έχουν τα μωρά, οι μητέρες των οποίων είχαν λάβει φάρμακα κατά την κύηση, είχαν εκτεθεί σε ακτινοβολία ή είχαν κάποια μόλυνση. Ορισμένες φορές φαίνεται ότι η πάθηση έχει κληρονομικό χαρακτήρα.

Πως κάνουμε τη διάγνωση;

Η διάγνωση  του άρρηκτου παρθενικού υμένα γίνεται συνήθως κατά την έναρξη της εφηβείας του κοριτσιού, αν και μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία.

Η διάγνωση μπορεί να γίνει ακόμη και κατά τον έλεγχο ρουτίνας του νεογέννητου. Σε αυτήν την περίπτωση, ο άρρηκτος παρθενικός υμένας μπορεί να διογκωθεί λόγω της συσσώρευσης γαλακτώδους βλέννας που παράγει το νεογνό από τις ορμόνες την μητέρας κατά τη διάρκεια την εγκυμοσύνης, και έτσι γίνεται ορατός.

Σε κορίτσια που δεν έχουν ξεκινήσει την έμμηνο ρύση τους, και άρα δεν έχουν κάποια ενόχληση, η διάγνωση γίνεται τυχαία. Στα μεγαλύτερα κορίτσια, συνήθως μετά την ηλικία των 10 ετών, η διάγνωση γίνεται λόγω των ενοχλήσεων τους που τους φέρνουν στο γιατρό.

Η εξέταση που πραγματοποιεί ο γιατρός προκειμένου να θέσει τη διάγνωση περιλαμβάνει τη λήψη ιστορικού, την γυναικολογική εξέταση και ένα υπέρηχο κάτω κοιλίας ώστε να αποκλείσουμε την ύπαρξη άλλων καταστάσεων που θα μπορούσαν επίσης να προκαλούν την ίδια εικόνα.

Ποια είναι η θεραπεία της ατρησίας;

Η θεραπεία της ατρησίας είναι χειρουργική και περιλαμβάνει την απομάκρυνση ενός τμήματος του υμένα με νυστέρι ή με laser. Η διαδικασία  ονομάζεται υμενοτομή. Δεν πραγματοποιούμε απλή τομή με νυχτέρι Χρησιμοποιούνται τεχνικές για να αποφύγουμε τη δημιουργία στένωσης, επανασύγκλισης και δημιουργία ουλών. Με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζουμε ένα άνοιγμα προς τον κόλπο ώστε να απομακρύνονται τα υγρά η βλέννα και το αίμα της περιόδου. Επιτυγχάνοντας παράλληλα ανακούφιση των συμπτωμάτων. Κάποιες φορές συνηθίζεται να ράβουμε τα άκρα του υμένα στο τοίχωμα του κόλπο, ώστε να αποτρέπουμε το κλείσιμο του ανοίγματος που δημιουργήσαμε (μαρσιποποίηση).

Όταν η διάγνωση γίνεται κατά τη νεογνική περίοδο, προτιμούμε να κάνουμε την επιδιόρθωση μεταγενέστερα, εκτός και αν υπάρχει κάποια επιπλοκή που δεν μας επιτρέπει να περιμένουμε.

Μετά τη θεραπεία, τα περισσότερα κορίτσια δεν παρουσιάζουν καμία απολύτως επιπλοκή. Έχουν μια υγιή σεξουαλική ζωή ενώ μπορούν να κυοφορήσουν και να γεννήσουν φυσιολογικά όπως κάθε άλλη γυναίκα.